Son Randevu -1

-

Uzun zamandır ölmek istiyorum. Bunu açıkça söylememin sebebi bana acımanız değil. Salt gerçekliği ortaya koyma hissiyatı sadece. Zaten çevremde kalan az sayıda arkadaşımla sohbetimiz sırasında araya sıkıştırdığım nihai isteğime dair birkaç kelimenin onlar üzerinde herhangi bir tesirini de görmedim. Bu da beni kutsal bir mucizeyi beklerken çevresindeki minik işaretlere sevinen bir naif kadar mutlu etti.

Sonuç her ne kadar belirgin olsa da, kafamda o noktaya nasıl varacağıma dair tam bir fikrim yoktu. Boğulmak, yüksek bir binanın tepesinden atlamak, kendimi zehirlemek gibi yöntemler sadece insanların gazetelerin ikinci sayfalarında haberimi okuyup başlarını ve düşüncelerini başka yere çekmelerine yetecek. Hayır dostum! Benim gibi hayatının büyük bir çoğunluğunu kendini sanata ve yaratım sürecine adamış biri için çok yalın ve klişe. Ölümüm, dram içermeli ve merak uyandırmalı. Hatta herkesin kendine göre bir hikaye yazmasını bile isteyecek kadar bencilim bu konuda. Bu, çeşitli teknolojilerin pençesine bir keş gibi düşmüş, kalplerini ve ruhlarını da bırakın sanattan, yorumlamaktan bile anlamayan insan yığınlarının beğenisine sunmuş öğrencilerime de son dersim olacak.

Üzerinde çok düşündüm. İçime sinen tek yöntem bir kiralık katil tutmak oldu. Nerede, nasıl ve ne zaman olacağını bilmediğim bir randevu olmalıydı. Ben yine saçlarımı kabartıp, kırmızı rujumu sürüp, boynuma genç bir kızken Paris`ten aldığım fularımı dolayıp, şişenin dibinde az kalan parfümümü sıkıp, en sevdiğim çantamı koluma takıp çıkacağım evden. Hayatımın en özel randevusuna gidiyor olmak bu derece titiz bir hazırlık gerektirir. Sokak ortasında öldürülen bir kadın hikayesi nasıl aylarca akılları meşgul eder diyebilirsiniz. Çantamda birbiriyle alakası yokmuş gibi duran nesneler, dedikodu tutkunlarını kişisel tarihimin tozlu sayfalarına cezbedici bir yolculuğa çıkartacak. Kimlik kartım, kendimle ilgili gazetelerden yıllar önce kestiğim birkaç yazı, ismime imzalanan siyah beyaz fotoğraflar ve yıllardır bazı ilginç detayları not aldığım not defterim. O defter ki ihtiva ettiği isimler ve bilgiler ardımdan yazılacak hikayeleri tutuşturmaya yetecek tek nesne.
                                                                                                                                devam edecek...


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Siktir Git!

-
Resim
  “Ya bi siktirip gider misin lütfen ya!” diye bağırdı Esra. Sigara molası için asma katın dışarı açılan bölmesine biriken herkes dönüp baktı, ne oluyor diye. Şebnem elinde ince sigarası dona kalmıştı. Tam ağzını açacak gibi oldu, geçen hafta sonu katıldığı özgüven kursunun hocasının söyledikleri geldi aklına. O sırada Emre müdahale etti Esra`ya. “Sakin ol be güzelim. Bu kadar celallenmenin âlemi yok,” dedi yumuşak bir ses tonuyla ve bir taraftan da Şebnem'e aldırma sen ona dercesine gözlerini kırptı. Esra hala Müdürünün biraz önce yaptığı haksızlığın o kavurucu öfkesiyle kaynıyorken hiç de saçma sapan spirituellik alıntıları dinleyemeyecekti. Ego`nu öldürmelisin, duygularını fark et ve serbest bırak gibi safsatalar, senin ağzına sıçmak isteyenlerin eline koz vermekten başka bir işe yaramıyordu. Bu mızmız, çıtı pıtı hatun onun kübiğinde tam karşısında oturduğundan sürekli göz göze de geliyorlardı. Yani hiç istemese de özür dilemek zorunda kalacaktı. “Kusuruma bakma lütfen. Çok sini
Devami...

X-33

-
 Tak tak tak tak tak tak! Bir daha bir daha! Ses o kadar dayanılmazdı ki, uykumun en tatlı yerinde bilincimi umarsızca apar topar geri çağırıyordu. Üstelik, Susturun şunu, dayanamıyorum artık! diyecek mecalim de yoktu. Susuzluktan dilim damağıma yapışmış; bedenim üzerine ıslak bir yün halı konmuşcasına ağırlaşmıştı. Gözlerimi yavaşça araladım. Önce beyaz bir tavanın yalınlığında gezindi bakışlarım. Odamda olmadığım fikri bir sinek kadar hızlı geçti aklımdan. Kendi tavanımda çocukluğumdan kalma yıldızlar vardı, hani tüm oda karardığında parıl parıl parlayanlardan. Tak! Tak! Tak! Off! Ne zaman duracak bu aptal ses! Sanki biri beyzbol sopası ile kafamı vuruyordu. Gözlerim yavaş yavaş tavandan aşağı indi. Beyaz duvarlar, beyaz taş zemin, beyaz yatak demirleri, beyaz çarşaflar, beyaz pamuklu pijamalar. Her şeyin süt beyazı olduğu, renklerin sisin arkasına saklandığı ruhsuz bir oda. Balın içinde hareket edercesine yavaşça doğrulup oturdum. Her seferinde, nerede olduğumu hatırlamayacak kadar
Devami...

Yağmurlu Bir Gün

-
Resim
Yağmurun inceden sesi geliyor kulağıma. Nemli toprak havasını odaya doldurmak için camı açıyorum. Usulca açılan şemsiyeleri, yağmurdan kaçışan ve otobüs duraklarında kümeleşen insanları izliyorum. Bir de aldırmayanlar var. Onlar bozuntuya vermeden yürüyorlar. Zaten yaz yağmuru denilen şey de iki dakika sonra duruyor. Şöyle bir okşayıp geçmiş olmak için gelmiş. Yüzlerde huzur var. Dinginlik. Yağmur tüm olumsuz düşünceleri yıkamış gibi.
Devami...