Yorgan İğnesi -3

-


Gelinim ile ilişkimiz başlarda çok iyiydi. Zamanla birbirlerinden koptukça benden de uzaklaştılar. Bunun bir süreç olduğunu düşündüğüm için olayları akışına bıraktım. Neticede beş sene süren çocuk yapma takıntıları, tüp bebek denemeleri ile epeyce hırpalanmışlardı. Hayatı nasılda parmağımıza takıp oynatmaya çalışıyoruz. “İyi ama senin yaptığın çok mu farklı?” diyeceksiniz. Ben sadece kaderin çizdiği yolda ilerlemesi için kullandığı bir piyonum. Hepsi bu.

Oya’nın hamile olduğunu, ağlayarak itiraf etmesinden birkaç hafta önce tesadüfen öğrendim. Manhattan’da açılacak yeni ofislerinin partisi için beni de davet etmişti. Beni evimden almasını beklerken, kendisini iyi hissetmediğini söyleyerek akşamı iptal etti. Kızcağızın annesi hayatta olmadığı için ona kol kanat germek bana düşerdi. Yardımcı olma maksadıyla evlerine gittim. Sırtı kanapeye dayalı, bacaklarını karnına toplamış, bakışları tek bir noktaya sabitli ileri geri sallanıp duruyordu. Ağlamaktan gözleri kan çanağına dönmüş, burnu silinmekten kızarmıştı. Yere atılan kağıt mendillerden gölet oluşmuştu. Aklıma ilk gelen oglumla kavga ettiği oldu ya da işten atıldığı filan. Elimden geldiğince olumlu telkinler ile sakinleştirmeye çalıştım ve yatağına yatırdım. Uyanmasını beklerken ortalığı toplamaya giriştim. Kazara, banyoda klozetin arkasında hamilelik testini buldum. Tanrı işini şansa bırakmaz. Belli ki benim o testi görmem gerekiyordu. Kıpkırmızı iki çizgi beni kendime getirdi. Hatırlıyorum da, sevinçten çığlık atmamak için elimi ısırmıştım. Testi bulduğum yere geri koydum. Oya uyanınca nasılsa benimle paylaşırdı. Ama o sanki hiç birşey yokmuş gibi davranınca ben de ağzımı açamadım. Beklemeye karar verdim. Belki önce kocası ile paylaşmak istemişti.

Kendimi daha fazla tutamayacaktım. Sadece oğlum, gelinim ve benim olacağımız bir akşam yemeği ayarladım. Bırakın bana müjdeyi vermek, ikisinin de suratı o kadar asıktı ki yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu anladım. Acaba aldırmışlar mıydı o masum bebeği? Hani benim uğruna hasta numarası yapıp evlerinde kaldığım ve çekmecelerinde bulduğum tüm o prezervatifleri yorgan iğnemle delik deşik ettiğim o bebek. Düşüncesi bile tüylerimi diken diken etmişti.     

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Siktir Git!

-
Resim
  “Ya bi siktirip gider misin lütfen ya!” diye bağırdı Esra. Sigara molası için asma katın dışarı açılan bölmesine biriken herkes dönüp baktı, ne oluyor diye. Şebnem elinde ince sigarası dona kalmıştı. Tam ağzını açacak gibi oldu, geçen hafta sonu katıldığı özgüven kursunun hocasının söyledikleri geldi aklına. O sırada Emre müdahale etti Esra`ya. “Sakin ol be güzelim. Bu kadar celallenmenin âlemi yok,” dedi yumuşak bir ses tonuyla ve bir taraftan da Şebnem'e aldırma sen ona dercesine gözlerini kırptı. Esra hala Müdürünün biraz önce yaptığı haksızlığın o kavurucu öfkesiyle kaynıyorken hiç de saçma sapan spirituellik alıntıları dinleyemeyecekti. Ego`nu öldürmelisin, duygularını fark et ve serbest bırak gibi safsatalar, senin ağzına sıçmak isteyenlerin eline koz vermekten başka bir işe yaramıyordu. Bu mızmız, çıtı pıtı hatun onun kübiğinde tam karşısında oturduğundan sürekli göz göze de geliyorlardı. Yani hiç istemese de özür dilemek zorunda kalacaktı. “Kusuruma bakma lütfen. Çok sini
Devami...

X-33

-
 Tak tak tak tak tak tak! Bir daha bir daha! Ses o kadar dayanılmazdı ki, uykumun en tatlı yerinde bilincimi umarsızca apar topar geri çağırıyordu. Üstelik, Susturun şunu, dayanamıyorum artık! diyecek mecalim de yoktu. Susuzluktan dilim damağıma yapışmış; bedenim üzerine ıslak bir yün halı konmuşcasına ağırlaşmıştı. Gözlerimi yavaşça araladım. Önce beyaz bir tavanın yalınlığında gezindi bakışlarım. Odamda olmadığım fikri bir sinek kadar hızlı geçti aklımdan. Kendi tavanımda çocukluğumdan kalma yıldızlar vardı, hani tüm oda karardığında parıl parıl parlayanlardan. Tak! Tak! Tak! Off! Ne zaman duracak bu aptal ses! Sanki biri beyzbol sopası ile kafamı vuruyordu. Gözlerim yavaş yavaş tavandan aşağı indi. Beyaz duvarlar, beyaz taş zemin, beyaz yatak demirleri, beyaz çarşaflar, beyaz pamuklu pijamalar. Her şeyin süt beyazı olduğu, renklerin sisin arkasına saklandığı ruhsuz bir oda. Balın içinde hareket edercesine yavaşça doğrulup oturdum. Her seferinde, nerede olduğumu hatırlamayacak kadar
Devami...

Son Randevu - 7

-
Resim
Pablo Picasso,  Pierreuses au bar  (Two Women at a Bar), 1902,  oil on canvas, 31 1⁄2 × 36". Sanki herkes benim küçük sırrımı biliyormuş gibi bir his uyandı. Artık o restorana da bakmak gelmiyordu içimden. Yürümeye başladım. O çiçekçi kadının söylediğini aklımdan çıkartmak için en iyi yol buydu. Biraz sonra Sue aradı. Bu kadının hiçbir şeyin peşini bırakmama huyu hem beni sinirlendiriyor hem de hayranlık uyandırıyordu. “İyiyim iyiyim merak etme,” diyerek açtım telefonu. “Sevindim iyi olduğuna. Aslında yarın akşamki altmışıncı yaş günü partimi hatırlatmak için aramıştım. Araba kullanmak istemezsen Jack gelirken seni de alabilir. Ne dersin?” dedi. Yarınki parti tamamen aklımdan çıkmıştı. Ama bir yığın insanla da vedalaşma şansı olduğunu düşününce “Teşekkür ederim hatırlatman için. Kendim gelirim. Saat 7’de sende olurum,” dedim. Diğer doğum günlerinde olduğu gibi tablo yapmak, şal boyamak veya seramikten kâse yapmak için zamanım yoktu. Ne almak istediğimi bile düşünmemiştim. Y
Devami...