Yandım Selim ve Bıçkın Osman

-

Bıçkın Osman meyhanenin kapısını omzu ile iterek içeri girdi. O geldiği vakit, ahali cümbüşe başlamış, iki şişe şarap devirmişti. Yirmi masalık meyhane yeni gelen denizcileri ağırlıyordu bu gece. Mey kadehleri dolup dolup boşalıyor; ud, tanbur ve defin sesi ile dert kuyuları dolup dolup taşıyordu. Bıçkın Osman`ın gözüne arka masaların birinde tanıdık bir sima ilişti: Yandım Selim. Bu lakabı ona Bıçkın Osman takmıştı. Başı iki elinin arasında, dirsekleri masaya dayalı bir öne bir geriye sallanıp duruyor, çalan defin ağır ritmine uyuyordu. O kadar kendi içine dalmıştı ki Bıçkın Osman`ın “Sellaammun Aleyküüüm Beyleerr!” narası ile anca kendine gelebildi. Bir an göz göze geldiler. Selim onu uzaktan incelemeye başladı. Önü açılmış beyaz gömleğinin üzerine siyah deri yeleğini, altına tiril tiril siyah kumaş pantolonunu giymişti. Ceketini parmağının ucuna asmış omzundan sırtına sallandırmıştı. Saçları yana yatık, bir perçemi racon gereği önüne düşmüştü. Selim, onun bu kadar gamsız olmasına gıpta ile bakardı her zaman.

Bıçkın Osman sağ eli bağrında, boynu yana eğik çevresindekilere “Eyyyvallllahhh!” diyerek Selim`in masasına yöneldi. Tabureyi çekip oturdu. “Ne zamandan beri Allah`ın selamını almıyorsun Yandım Selim?” dedi tek kaşı kalkık. Selim, iç çekerek “Aleyküm Selam Osman” dedi. Bıçkın Osman ile Selim yine aynı meyhanede bundan yedi ay önce tanışmışlardı. Bıçkın Osman, onu, ney ve def ile her gün kederlenirken sessizce izlemiş, merakına yenilerek yanı başında bitmişti. O günden sonra da her gün masasına gider kah konuşur, kah sessizce otururdu. Aslında ilgisini çeken Selim`in bu derece aşka düşmesiydi. Nasıl bir şeydi acaba deli divane olmak? Nar-ı aşk ile kavrulmak? Bıçkın Osman`ın da yavukluları olmuştu ama biçare olduğu görülmemişti.

“Bilirim bağrın yanar, bilirim zifiri karanlıktasın. Ondandır ki sana bir kıyak yapmaya karar verdim Yandım Selim. Derdinden seni azledecek tek şey yine başka bir dilberdir. Sonu tükenmedi ya avrat kısmının! Gel de gör neler yaratmış Ya`Rab! Gel ki şenlensin gönlün, dinsin ateşi.”

Selim bir iki karşı koyacak kelam ettiyse de Bıçkın Osman tesbihini masaya vurdu “Karar verilmiştir!” ve çakmak çakmak bakarak ayağa fırladı. Şehrin en ünlü külhanbeyinin yine onun kadar ünlü oğluna karşı gelmek kimin haddine. Haşaa! Bu gönlündekine ihanet bile olsa da gidecekti peşinden. Sonunun ne olacağını bilmeden…

Not: Külhanbeyi çizimi Semih Öztuna'ya aittir.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Siktir Git!

-
Resim
  “Ya bi siktirip gider misin lütfen ya!” diye bağırdı Esra. Sigara molası için asma katın dışarı açılan bölmesine biriken herkes dönüp baktı, ne oluyor diye. Şebnem elinde ince sigarası dona kalmıştı. Tam ağzını açacak gibi oldu, geçen hafta sonu katıldığı özgüven kursunun hocasının söyledikleri geldi aklına. O sırada Emre müdahale etti Esra`ya. “Sakin ol be güzelim. Bu kadar celallenmenin âlemi yok,” dedi yumuşak bir ses tonuyla ve bir taraftan da Şebnem'e aldırma sen ona dercesine gözlerini kırptı. Esra hala Müdürünün biraz önce yaptığı haksızlığın o kavurucu öfkesiyle kaynıyorken hiç de saçma sapan spirituellik alıntıları dinleyemeyecekti. Ego`nu öldürmelisin, duygularını fark et ve serbest bırak gibi safsatalar, senin ağzına sıçmak isteyenlerin eline koz vermekten başka bir işe yaramıyordu. Bu mızmız, çıtı pıtı hatun onun kübiğinde tam karşısında oturduğundan sürekli göz göze de geliyorlardı. Yani hiç istemese de özür dilemek zorunda kalacaktı. “Kusuruma bakma lütfen. Çok sini
Devami...

X-33

-
 Tak tak tak tak tak tak! Bir daha bir daha! Ses o kadar dayanılmazdı ki, uykumun en tatlı yerinde bilincimi umarsızca apar topar geri çağırıyordu. Üstelik, Susturun şunu, dayanamıyorum artık! diyecek mecalim de yoktu. Susuzluktan dilim damağıma yapışmış; bedenim üzerine ıslak bir yün halı konmuşcasına ağırlaşmıştı. Gözlerimi yavaşça araladım. Önce beyaz bir tavanın yalınlığında gezindi bakışlarım. Odamda olmadığım fikri bir sinek kadar hızlı geçti aklımdan. Kendi tavanımda çocukluğumdan kalma yıldızlar vardı, hani tüm oda karardığında parıl parıl parlayanlardan. Tak! Tak! Tak! Off! Ne zaman duracak bu aptal ses! Sanki biri beyzbol sopası ile kafamı vuruyordu. Gözlerim yavaş yavaş tavandan aşağı indi. Beyaz duvarlar, beyaz taş zemin, beyaz yatak demirleri, beyaz çarşaflar, beyaz pamuklu pijamalar. Her şeyin süt beyazı olduğu, renklerin sisin arkasına saklandığı ruhsuz bir oda. Balın içinde hareket edercesine yavaşça doğrulup oturdum. Her seferinde, nerede olduğumu hatırlamayacak kadar
Devami...

Son Randevu - 7

-
Resim
Pablo Picasso,  Pierreuses au bar  (Two Women at a Bar), 1902,  oil on canvas, 31 1⁄2 × 36". Sanki herkes benim küçük sırrımı biliyormuş gibi bir his uyandı. Artık o restorana da bakmak gelmiyordu içimden. Yürümeye başladım. O çiçekçi kadının söylediğini aklımdan çıkartmak için en iyi yol buydu. Biraz sonra Sue aradı. Bu kadının hiçbir şeyin peşini bırakmama huyu hem beni sinirlendiriyor hem de hayranlık uyandırıyordu. “İyiyim iyiyim merak etme,” diyerek açtım telefonu. “Sevindim iyi olduğuna. Aslında yarın akşamki altmışıncı yaş günü partimi hatırlatmak için aramıştım. Araba kullanmak istemezsen Jack gelirken seni de alabilir. Ne dersin?” dedi. Yarınki parti tamamen aklımdan çıkmıştı. Ama bir yığın insanla da vedalaşma şansı olduğunu düşününce “Teşekkür ederim hatırlatman için. Kendim gelirim. Saat 7’de sende olurum,” dedim. Diğer doğum günlerinde olduğu gibi tablo yapmak, şal boyamak veya seramikten kâse yapmak için zamanım yoktu. Ne almak istediğimi bile düşünmemiştim. Y
Devami...